We schrijven de jaren zeventig. De limlolly. Ik betaalde 25 cent voor dit knalroze waterijsje bij de Jamin. Oftewel een kwartje. Ik smolt van de combinatie van smaak, kleur en de prijs. Zelfs het iconische raketijsje kon er niet aan tippen. De cornetto met het wereldberoemde chocoladepuntje kwam dicht in de buurt. Alleen kostte die meer dan een gulden. En als klein meisje was dat een godsvermogen. Zoete herinneringen, ik word er instant gelukkig van.
Ik weet niet meer wat mijn oma mij op mijn tiende verjaardag gaf. Maar haar groentesoep en kersenpannenkoeken blijven me altijd bij. Dat geluksgevoel is intergenerationeel. Als mijn dochters aan hun oma denken, weten ze nog dat zij iedere schooldag naar hen zwaaide. ’s Morgens als ze van huis naar school liepen en in de middag viceversa. Altijd stond ze ‘toevallig’ voor het raam. Maar hun gelukshormonen sloegen pas echt op hol van haar kwarktaart.
Die slaan we dit jaar over op kerstavond, al halen we als toetje wel een klassieker van stal: zomertiramisu. Bomvol calorieën, al geeft het fruit deze lekkernij een gezonde twist. Gaat het bij ons alleen om eten met kerstavond? Nee. Dit is sinds jaar en dag dé avond dat we met z’n allen bij elkaar zijn. Bij elke andere feestelijke familiegelegenheid ontbreekt altijd wel iemand om zijn of haar moverende reden. Presentjes liggen er ook onder de boom. Maar het mooiste cadeautje ontbreekt: mijn moeder en haar schaterlach. Gelukkig zijn er de zoete herinneringen. Fijne kerstdagen!

Brandhout. Dat was wat erover was van mijn knie vorig jaar. Negen maanden later ligt de wereld aan mijn voeten dankzij een knieprothese, een revalidatieproces en wat helpende handjes om mij heen. Ik zwem, sport, fiets en wandel zonder pijn. Ik mag alleen niet meer op m’n knieën zitten, maar gelukkig is huishouden nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Als dat alles is! Als redacteur kom je nog eens ergens.
Bij veel leuke momenten, maar ook minder feestelijke. De dodelijke aandoening CCI/AAI. Mireille Baarslag heeft het. Marjoleine Bessels, ook uit Duiven, kampt met MS. Ik sprak met ze. Allebei snakken ze naar een zo normaal mogelijk leven en hopen die droom via een kostbare behandeling in het buitenland te realiseren. Hoop doet leven. Dit jaar verscheen het boek ‘De dubbele marathon’ over hardloper Tom van Beusekom. De oud-inwoner van Duiven is ongeneeslijk ziek. Een bron van inspiratie om een positieve levenshouding te omarmen, ongeacht wat je overkomt. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan als magere Hein op de loer ligt bedacht ik toen ik afgelopen zaterdag de steile trappen van Slot Loevestein besteeg. Fris en fruitig, zonder greintje pijn. Tom, Mireille en Marjoleine passeerden in gedachten de revue én Hugo de Groot. Nederlands meest beroemde gewetensgevangene bewandelde in 1621 de omgekeerde weg. Op weg naar vrijheid én geluk. Wat een knieprothese en een boekenkist al niet gemeen hebben.

‘Het is goed zo.’ Dankzij de acteurs Ramsey Nasr en Hans Croiset waren veel mensen vorige week weer even terug aan het sterfbed van hun vader of moeder. De scène uit de dramaserie ‘Oogappels’, waarin de verwoestende uitwerking van dementie levensecht in beeld werd gebracht, maakte indruk bij tal van kijkers. Ook ik had tissues nodig. Dementie raakt iedereen in de omgeving weet ik uit eigen ervaring. Verdriet en onmacht vechten om voorrang. In de mist breekt soms je hart. Ooit was je kind en oogappel van, nu ben je mantelzorger. Natuurlijk ben ik niet de enige. Het aantal mensen met dementie zal alleen maar toenemen nu we langer leven, bejaardenhuizen tabé zijn en de wachtlijsten voor verzorgingshuizen immens. Alleen de elite kan zich verzekeren van een plek in een particuliere woonzorginstelling. Voor het te laat is. Tijdens de mantelzorger informatie-, food- en verwenmarkt afgelopen zondag in Zevenaar trof ik tal van mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Dat praat wat gemakkelijker. Soms is het alleen al lekker om stoom af te blazen bij ervaringsdeskundigen. Dat kan ook bij het Alzheimer Café in Zevenaar. Eén keer per maand is het ontmoetingscentrum De Hooge Bongert de plek om lotgenoten te ontmoeten. Bijna altijd met een thema. Want is de diagnose gesteld, dan komt er als naaste veel op je af. Voor het te laat is. Kijk nog even de aflevering van Oogappels terug. Dan weet je: in de duisternis van dementie houdt onvoorwaardelijke liefde je op de been.

Met een simpele swipe beslissen of iemand het waard is om je hart sneller te laten kloppen. Ik heb het over Tinder. Je lot in handen leggen van algoritmen, je moet maar durven. Nee, in die zin ben ik geen durfal. Het digitale speelveld van liefde slash romantiek slash seks is dé plek waar catfishing hoge punten scoort. Hoe lullig is het als die beoogde Griekse god of godin in werkelijkheid een tuinkabouter blijkt te zijn? Zelfs de grootste hufters kunnen zich presenteren als een combinatie van Shakespeare, George Clooney en Einstein. Mij niet gezien. Hoe ik hier bij kom? Dankzij een barbecue. Deze vurige ambiance bleek een goede voedingsbodem te zijn voor sappige verhalen uit de mond van moderne daters. Ondertussen gooide ik met de mond vol tanden nog maar een worstje op de grillplaat. Amper uitgebuikt stond ik een dag later tussen feestvierende kinderen op het schoolplein van IKC St. Martinus in Oud-Zevenaar. Lenie Boerboom kreeg daar de ode die ze verdiende. Al vijftig jaar is ze verbonden aan de school en is ze het integere oog en oor van medewerkers en leerlingen. Lenie lacht altijd, Lenie is echt. Ze is zichzelf. Catfishing? Zij heeft er nog nooit van gehoord. Bestond de hele wereld maar uit Lenie’s. Dan zou het er op deze aardkloot een stuk vrediger aan toe gaan. Weg met die veeg naar links of rechts! Leg de telefoon even weg. Niets is waardevoller dan oprecht contact.

Jasper Walraven, ik snap ‘m helemaal. De PvdA’er diende vorige week tijdens de raadsvergadering in Duiven de ‘motie bitterballen’ in. Loopt een raadsvergadering uit tot na 22.00 uur, dan krijgt iedereen na afloop één of meerdere bitterballen. Natuurlijk met mayonaise, bijpassende sauzen en mosterd. Als je me ergens voor wakker kunt maken is het wel een kroket of een bitterbal. Als redacteur van Snackkoerier werd ik jarenlang op mijn wenken bediend. On tour langs cafetaria’s en restaurants proefde ik de meest waanzinnige varianten. Bitterballen met een vulling van gerookte forel, oesterzwammen of zalm, het kon niet op. Jasper en ik zijn zeker niet de enigen met bitterballen als guilty pleasure op het cv. In sportkantines, op verjaardagsfeesten, netwerkevents en vrijmibo’s is de bitterbal een graag geziene gast, een soort van allemansvriend, zeg maar gerust immaterieel erfgoed. Wie ook maar even had gedacht dat andere partijen gehakt zouden maken van zijn motie, kwam bedrogen uit. Iedereen stemde voor. Over erfgoed gesproken. Zaterdag was ik uitgenodigd op de 150e verjaardag van Fort Pannerden. Een juweel dichtbij huis voor jong en oud en als onderdeel van de Hollands Waterlinie officieel Unesco werelderfgoed. Er waren geen bitterballen. Maar de Warsteiner en de hapjes smaakten uitstekend. Mijn tip: maak eens de oversteek naar Doornenburg vanuit

11 mei 1940. Terwijl de Duitse luchtmacht bombardementen uitvoert op Rotterdam kijkt ruim honderd kilometer verderop een vierjarig jongetje vragend en verlangend naar de hemel. Hij mist zijn mama, die drie maanden eerder een ‘ster’ is geworden, zo is hem verteld. Welke ster is zijn moeder? Dat jochie van toen is nu 87 en toevalligerwijs mijn vader. Het gemis van zijn moeder heeft een grote impact gehad op zijn verdere leven en nog steeds werkt de traumatische ervaring van toen door. Het is zo’n groot iets om je moeder te verliezen, terwijl je nog maar aan het begin van je leven staat. Vorige week las ik het verhaal van Phili Herschel over wat haar als Joods meisje is overgekomen tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Haar ouders werden vermoord door de nazi’s terwijl zij ondergedoken zat bij haar oma in Zevenaar. Zij overleefde, maar bleef haar hele leven moeite hebben om lief te hebben. Dat gold ook voor zanger Boudewijn de Groot. Zijn moeder overleed in 1945 in een Jappenkamp toen hij één jaar oud was. Ik citeer zijn dochter Caya: “Mijn vader paste zich aan en beschermde daarmee zichzelf. Fantastisch, maar ook eindeloos pijnlijk.” Traumatische (oorlogs)ervaringen vinden hun weg van generatie naar generatie. Mijn vader had geluk. Hij had een heel aardig buurmeisje. Zij werd mijn mama, de liefste moeder van de hele wereld. 14 mei is de officiële datum dit jaar, maar voor mij is het elke dag moederdag. Ik leef, dankzij haar veilige haven.

Het spel is op de wagen. De voetballers van Rijnland hesen vorige week als eerste amateurclub in de Liemers de kampioensvlag. En prachtige prestatie van trainer Freddy Dahm uit Westervoort, die ook volgend seizoen aan het roer van de club staat. Voor derdeklasser OBW en vierdeklasser Westervoort wordt het spannend. Zij gaan als grote titelfavoriet de laatste fase van dit voetbalseizoen in. Aan de vooravond van Hemelvaartsdag gaan mijn herinneringen terug naar deze Christelijke feestdag 25 jaar geleden. Ik was er getuige van hoe Marino Pusic in de Rotterdamse Kuip SV Babberich met twee briljante acties door de poorten van de hemel leidde en eeuwige roem bezorgde. SV Babberich amateurbekerkampioen van Nederland, het feest kon niet op die dag, avond en nacht. Diezelfde Pusic zit vanavond als rechterhand van Arne Slot in een dugout in Tirana voor de tweede grote voetbalfinale van zijn leven. De voortekenen zijn goed. Net als Babberich is Feyenoord een hecht collectief. Gaat Feyenoord ten koste van AS Roma de eerste winnaar van de Conference League worden? Wat de uitslag ook wordt, in Babberich kan de vijftigjarige Pusic nooit meer stuk. Op 11 juni is er een reünie op De Buitenboom vanwege de 90e verjaardag van de club en speelt het Kuipteam van destijds tegen Oud-Feyenoord. Hopelijk gaat Pusic zijn vakantie hiervoor verzetten. Marino, denk aan Richard de Vries en aan Frans van de Zand. Zo mooi als 25 jaar geleden gaat het nooit meer worden. Zelfs als Feyenoord vanavond wint.

Ik baal. En niet zo’n klein beetje ook. Van het parkeer- en vergunningenbeleid van de gemeente Zevenaar. Ja, noem het maar pure frustratie.
Beleid is prima, over betaald parkeren kun je natuurlijk blijven discussiëren, feit is dat de gemeenteraad hiervoor heeft gekozen. Klaar.
Maar het werkt alleen als de techniek achter het systeem werkt, handhavers geen blinddoek voor hebben en niet met twee maten meten.

Klein geld werkte voor mij niet, vandaar de keuze voor een Stadspas. Van het geschetste gebruikersgemak is niets terechtgekomen.
De techniek hapert, met name aan de Schievestraat is het schering en inslag. Elke keer bied ik mijn pas aan en meld ‘m af. Althans dat denk ik. Ondanks een piep komt de registratie regelmatig niet binnen. Dat heeft me al een keer een paar euro gekost en vorige week een bekeuring van zestig euro. De afmelding van de pas werd als aanmelding gezien, omdat de aanmelding niet geregistreerd was. Stadsparkeren noemt dit geen storing. Het is ‘eigen schuld, dikke bult’. Alle risico’ s voor een niet waterdicht systeem liggen dus bij de gebruiker. Dan denk je dat je alles gehad hebt, maar nee, hou je vast. Daar komt het. ‘Als u bezwaar maakt tegen de bekeuring, vraag dan of ze contact met ons willen opnemen, dan doen wij een goed woordje voor u en kunnen wij aangeven dat u altijd trouw uw Stadspas gebruikt.’ Net of ik zwakbegaafd ben en niet zelf op de printknop kan drukken voor mijn parkeerhistorie. Bloedgeld? Of commercieel belang? Ik laat het in het midden. Mijn vraag: wil je als gemeente Zevenaar met zo’n partij in zee?

Gelukkig zijn de twee controleurs van het eerste uur wél vervangen. Waarom een zzp’ er met een Hyundai i10 die zich altijd aan de regels houdt wél een bekeuring krijgt en de voorzitter van MKB Montferland met een dikke bak niet, terwijl hij midden op de Schoolstraat parkeert zonder te betalen, ik weet het niet.
Toon Albers, wethouder van verkeer, mag het me uitleggen. Kennelijk loont marchanderen.
Wel zou ik de nieuwe handhavers even langs een opticien sturen. Wanneer je een vergunninghouder aan de Oranjelaan een prent van negentig euro geeft, terwijl de vergunning strak tegen de voorruit zit geplakt, dan is er iets grondig mis met je gezichtsvermogen. Het overkwam mijn zus, een dag nadat ik de klos was.

Ik heb niet de illusie dat er van gemeentewege ook maar iets verandert aan hoe het nu werkt. Maar trek in nog meer onterechte boetes en frustratie heb ik niet. Daar word je geen aangenamer persoon van voor je omgeving. Ik heb de parkeergarage voldoende gesponsord. Daar kun je een hoop leuke dingen van doen.
Alles op de fiets doen zal niet gaan. Gelukkig leiden er meer wegen naar Rome.
Niet dat ik grootverdiener ben, maar de middenstand in Didam zal daar blij mee zijn.
Zin in Zevenaar?
De Stad in?
Nee, het wordt De Stad uit.
Eén troost. Het kan nog erger: een parkeerbon voor een rouwwagen.