Blog categorie “Geen categorie

Koppen

De lijm is niet aan te slepen. Elke keer breekt mijn hart. Als ik hem bezoek en zijn grijze hoofd ontwaar in een hoge stoel bij de televisie. Kijkend naar André Rieu, die zijn kunstje doet. Niet zijn muzikale genre. Het liefst zou hij voetballen kijken. Er wordt gelachen, gehuild én gevochten. Ik koester het moment dat hij opkomt voor zijn medebewoners die een stuk verder heen zijn dan hij. Want die kunnen er nu eenmaal allemaal niets aan doen. Hij ook niet. Alzheimer heeft ook mijn vader te pakken. Verdriet overheerst om wat er was. Ik weet: dit heeft hij nooit, maar dan ook nooit gewild. Hij was een man die de touwtjes altijd zelf strak in handen had. Toch omarm ik ook mooie momenten. Ik mag en kan er voor hem zijn. Nu het nog kan. Ik ben in zijn ogen nog steeds zijn dochter, al zijn de rollen in de praktijk omgedraaid. We praten. Heel veel over vroeger. Over zijn vrouw, mijn lieve moeder. En over alle doelpunten die hij op het voetbalveld scoorde. De afdeling sterke verhalen. Hij was zo’n stormram met Margrieten als scheenbeschermers. Hij heeft er heel wat in het mandje gelegd. Ook met zijn hoofd.
En nu lees ik over Peter Houtman. Over Wout Holverda. Twee ex-profs, die koppen tot kunst hadden verheven. Wout is al overleden aan alzheimer, Peter zit in het beginstadium. De spelersvakbond wil dat koppen verboden wordt. Omdat steeds vaker een verband wordt gelegd tussen kopballen en alzheimer. Voetballen zonder koppen, ik kan me er niets bij voorstellen. Een wereld zonder dementie wel. Dat gun ik iedereen.

Wandelplezier

Johan Cruijff wist het zeker: elk nadeel heeft zijn voordeel. Jarenlang sjokte ik rond met een versleten knie. Dat was lastig en op het eind megapijnlijk, maar lange wandelingen bleven me zo bespaard. Voor de lol wandelen, dat gevoel ken ik niet. Niet dat ik een hekel heb aan bewegen. Ik heb altijd fanatiek gesport. Maar wandelen is het saaiste wat je kunt bedenken. De euforie rondom de Nijmeegse Vierdaagse. Ik snap ‘m, maar alleen als toeschouwer. Als ik me tegenwoordig met nieuwe knie al laat verleiden tot een lange wandeling (zelden), dan denk ik voortdurend aan het terras dat als eindpunt van de exercitie op me wacht. Heerlijk! Kom maar door met de cappuccino of de Chardonnay. De schurft aan wandelen, als kind had ik het al. Wie niet deelnam aan de Avondvierdaagse, viel buiten de boot en miste de snoep en de medaille.. De gedachte aan dat stukje metaal en de suikershot hielden me op de been. Dus liep ik braaf mee. Bang voor het FOMO-syndroom ben ik al lang niet meer. Dat zal ongetwijfeld met leeftijd te maken hebben.
En als ik dan toch m’n wandelschoenen aantrek, dan is de nieuwe Bankenroute in Babberich best een aardig alternatief. Een uurtje wandelen, zitvlees kweken op één van de banken en historische verhalen van het dorp inhaleren. Zeker de korte versie past best wel in mijn straatje. Voor de fanatieke wandelaars zijn er in de Liemers nog veel meer prachtige alternatieven. Google maar eens. Ik ga zelf nog even wat baantjes zwemmen. Ieder z’n ding.

Ducttape

Het kan vriezen en het kan dooien. Soms heb je zo’n dag. Als er één ding stukgaat in en rondom huis, dan volgt de rest vanzelf.  Murphy zou niets liever willen. Het begon met een lekkende kraan. Toen begaf de afwasmachine het, zakte ik door een wc-bril en terwijl de mussen van het dak vielen, overleed als kers op de taart mijn laptop. Nou is technisch inzicht niet mijn sterkste punt, een snelle opgever ben ik niet. Dus ging ik gewapend met  YouTube-tutorials aan de slag om te redden wat er nog te redden viel. Die moeite bleek tevergeefs. Technische skills ontwikkelen, je kunt er in mijn ogen niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik moest het zelf vroeger doen met de handenarbeidlessen van juffrouw Hoogstraten. Ik blonk vooral uit in afwezigheid. Gelukkig zijn de tijden veranderd. Het primair en voorgezet onderwijs in de Liemers zetten met verschillende initiatieven in op het stimuleren van techniekonderwijs. Vaak samen met het bedrijfsleven. Denk aan ‘Sterk Techniek Onderwijs’, Technoplaza en Lokaal 2. Het Candea College kent zelfs een Technasium. Hopelijk brengen deze techniekinjecties een nieuwe generatie redders in nood voort. Alhoewel. Soms is er geen houden aan. Lang geleden hielp mijn huisgenoot de koelkast een handje bij het ontdooien. Iets té enthousiast. Een sissend geluid volgde. Met ducttape bedreef hij daarna struisvogelpolitiek. De in allerijl opgeroepen monteur van Expert keek en zei: ‘dat is dan 999’. Dat bleek geen foutcode, maar de prijs van een nieuw koelkast. In guldens nog, maar mét ontdooifunctie.

Privacy

Privacy, heel belangrijk. Als ik op pad ga voor een verhaal voor de krant, vraag ik mensen altijd of ze op de foto willen. Maar dan nog kan het zijn dat ergens op de achtergrond iemand zichtbaar is, als je er tenminste een vergrootglas bij pakt. En dan zijn de rapen gaar. Sinds de invoering van de Algemene Verordening Gegevensbescherming zetten mensen te pas en te onpas de privacytroefkaart in. Terwijl ze ondertussen hun hele hebben en houwen opTikTok, Instagram en YouTube uitventen. Maar goed. Het idee dat een journalist een foto maakt, voelt blijkbaar bedreigend. Dertien jaar geleden schreef ik een artikel over een basisschool die talenten ontwikkelen en uitdagingen zoeken als hoogste ambitie had. Eén leerling viel me op tijdens een creatieve activiteit, toevalligerwijs de dochter van een BN’er. Onder het motto ‘de appel valt niet ver van de boom’, wijdde ik hier één zinnetje aan in mijn zeshonderd woorden tellende artikel. En in mijn bescheidenheid zette ik het meisje niet op de foto. De docente accordeerde mijn tekst. Van die enthousiaste toonzetting was na plaatsing niets meer over. Ze was kennelijk op de vingers getikt door moederlief. Hoe ik het in mijn hoofd had gehaald te scoren over de rug van een kind. De BN’er in kwestie wilde haar kind buiten de schijnwerpers houden. Ik googlede op haar naam. Bingo! Daar stonden moeder en dochter vrolijk zwaaiend op de rode loper van een première. Ik noem geen namen, maar ongetwijfeld zal de dame in kwestie zich herkennen. Als dat maar goed gaat.

Panini

Wie is er niet groot geworden met Panini? Ik bedoel niet de tosti van Italiaanse signatuur. Nee, de voetbalplaatjes. Ieder voetbalminded kind, dat opgroeide in de jaren zeventig, tachtig en negentig bewaart er herinneringen aan. Leuke en minder leuke. Met een kwartje op zak naar kleine Spaan voor een zakje voetbalplaatjes of een poederlolly bij de SRV-man scoren. Dat was zo’n beetje het grootste dilemma uit m’n jeugd. En echt gebeurd: een vechtpartij op het schoolplein om juist dat laatste nog ontbrekende stickerplaatje van het WK-voetbalalbum uit 1978 te scoren. Het ging om Ernie Brandts. Ik dacht eraan toen ik deze week boodschappen ging doen. Elke supermarkt heeft het komende EK-voetbal aangegrepen om flink uit te pakken. Buurthempies, hoofdspencers. Er kan van alles worden gespaard om er de komende weken als een idioot uit te zien. En ja, ik zag ook voetbalplaatjes voorbijkomen. Ik werd er niet warm of koud meer van. Kippenvel kreeg ik wél toen ik Bjorn Borg, oh nee, Memphis Depay, op televisie zag tijdens Nederland-Canada. Hemeltjelief. Dat gevoel verdween meteen toen ik even later beelden zag van een school in de Gazastrook. Net gebombardeerd, her en der lagen lichamen, ook kleine. Sudan, Oekraïne, overal in de wereld zijn oorlogen en conflicten en maken mensen elkaar af. Hemeltergend. Ondertussen voetballen we gewoon door en staat Georginio Wijnaldum op tien. Ik weet ook de oplossing niet voor alle bloedvergieten. Maar ik klap niet als hij zondag tegen Polen de winnende maakt.

welkom lieve jongen

Ouder worden. Het overkomt iedereen. Inmiddels ben ik ongeveer even oud als toen mijn oma grootmoeder werd van mij. We praten over de jaren zestig. Als je toen vrouw was, lag je levensloop haast vast. De vrouw als spaarzame hoedster van het gezin: trouwen, kinderen krijgen en voor het huishouden zorgen. Dat was het. Punt. Freewheelen was er niet bij. Gaten in sokken werden gestopt, kleren zelf gemaakt en Thuisbezorgd.nl was de ver van m’n bed show. Elke dag kwamen er aardappels, groenten, jus en een stuk vlees op tafel. Dat was vaak passen en meten, want de anticonceptiepil was nog niet ingeburgerd. Dus liep je het risico op een gezin à la de Buddenbruckjes. Zover kwam het bij ons niet. Toen mijn moeder na drie kids bij de huisarts aanklopte voor de anticonceptiepil, werd ze meewarig aangekeken. Toch zette ze door. Twee generaties verder ziet de wereld er heel anders uit. Vrouwen werken volop buitenshuis en vinden het doodnormaal om hun eigen broek op te houden. Uitzonderingen daar gelaten. En als je een kleinkind krijgt transformeer je niet spontaan in een grijze permanent met krulspelden, soepjurk en steunkousen.
Wel blijft één ding overeind: de diepe liefde en verbondenheid die je als familie met elkaar voelt als de volgende generatie zich aandient.
Ik schrijf 22 mei 2024 met hoofdletters. Welkom nieuwe levensfase, welkom op de wereld lieve jongen. Hij is het mooiste kind van de wereld.

Proost!

Een kater. Vroeger werd ik er nog wel eens mee wakker. Tegenwoordig is het aardig rustig in bed, al is veel minder drank niet de enige oorzaak van deze leemte. Een biertje of een wijntje. Ik spuug er niet in. Maar als ik de tijd terugspoel, dan kom ik bij lange na niet in de buurt van de hoeveelheden die ik veertig jaar geleden in de Wip-Inn achterover tikte. Een helse nachtrust, hoofdpijn, dorst, concentratiestoornissen, algehele malaise de day after, ik had er altijd weinig last van. Totdat ik ouder werd. Dat word je nu eenmaal. De beste remedie is niet drinken, maar ja, gelegenheid maakt de dief. Dan borrelt het op en dat gevoel moet je wel temmen. Met het gevolg dat je op avond één van een familieweekend al totaal gevloerd bent. Bier op wijn geeft chagrijn. Maar Baileys ook. De meewarige blikken van mijn kroost tel ik dan niet eens mee. Het aantal etentjes, feestjes, jubilea, festivals en verjaardagen reduceren helpt. Gelukkig is dat ook een natuurlijk proces. Naarmate je ouder wordt, word je iets kieskeuriger in wat echt belangrijk voor je is. En wie er echt toe doen. Lekker eten, naar de film, een expositie, ook in de Liemers zijn er legio mogelijkheden om van de bank te komen. Mijn agenda stroomt in april al weer aardig vol. Aanstaand weekend het Nomans Film Festival in de Turmac Cultuur Fabriek, een week later het Seven Aere Festival en zeven dagen later – het scheelt maar één letter – het Seven Art Festival. In de Ogtent in Duiven kun je meezingen in en meeswingen. Ik zeg proost!

Troef

Troef

Soms heb je zo’n klaverjasavond. Dat je de hele avond belabberde kaarten krijgt en ook je maat je niet kan redden. Vroeger smeet ik in zo’n rampscenario met regelmaat de zevens en achten op tafel, inmiddels heb ik m’n leven gebeterd. Je wordt ook een dagje ouder. Pas was het nog zover. Ik hield m’n frustraties in. Maar opkroppen is niet gezond. Na afloop kon ik wel een paracetamolletje gebruiken. Wat ook helpt is als je daarna een aflevering van het televisieprogramma Over mijn lijk terugkijkt. Vijf jongeren die ongeneeslijk ziek zijn en er in hun laatste levensfase alles uithalen. Daar word je nederig van. Het laat je relativeren. Dank je wel Zoë. Wereldwijd krijgen steeds meer jonge mensen kanker. Iedereen heeft er in zijn of haar omgeving wel een keer mee van doen. Ik schrijf de jaren zeventig en denk aan meneer Paalvast, meester op m’n basisschool De Springschans. Hij werd nog geen veertig jaar. Overbuurjongen Onno moest het met de helft doen. Als ik daarbij stilsta, snijdt er een mes dwars door mijn ziel. Jaarlijks doen duizenden mensen mee aan Alpe d’HuZes om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Ook Rozemiek van Elk uit Pannerden met team Duiven. Met de organisatie van de 21 bochtentocht in Pannerden op 10 maart neemt ze alvast een voorschot op een mooie opbrengst. Wandel 2.800 stappen om mee te helpen aan een kankervrije wereld. Eén ding weet ik de volgende keer zeker: als ik het echt niet meer weet, maak ik harten troef.