Het is vandaag no make-up day. Op initiatief van de brandwondenstichting. Om zo te laten zien dat echte schoonheid van binnen zit. Voor mij een fluitje van een cent.
Ik klieder mijn gezicht nooit vol. Twee keer ging ik overstag. Eén keer op mijn huwelijksdag. Zonder resultaat, die verbintenis draaide uit op een fiasco, de tweede recent in Renkum. Daar kreeg ik samen met tien andere dames kleuradvies en persoonlijke make-up tips. Als toetje op de slagroom mocht iedereen zichzelf opmaken. Vanwege mijn totale gebrek aan ervaring, minder verfijnde motoriek en overhangende oogleden een onnatuurlijke en onmogelijke opgave. Gelukkig hielp de vrouw des huizes mij een handje en ik moet toegeven, je zag het verschil. De feestvreugde was van korte duur, bij thuiskomst rolden mijn dochters zo ongeveer van de bank van het lachen. Niet echt een motivatie om er in het vervolg meer werk van te maken. Dat hoeft ook niet. Als ik sommige mensen mag geloven zit echte schoonheid echt gewoon van binnen. Voor een puber gelul natuurlijk. Lou Snoek is één van de meest ernstig verbrande jongeren tijdens de Nieuwjaarsbrand in Het Hemeltje in Volendam. Toen hem voor de camera werd gevraagd of er nog een relatie voor hem inzat – lotgenoten genoeg in zijn omgeving – verwoordde hij het treffend. ,,Nou, ik wil ook gewoon een lekker wijf, ” sprak hij de naakte waarheid. De net zo gehavende Marga Smit vroeg het zich openlijk af. ,,Ben ik nog wel interessant voor jongens?” Dat antwoord luidde ‘ja’, want ze kreeg verkering en trouwde. Hoe je er ook uitziet, blank, zwart, met flaporen, cup D of zonder na een borstamputatie, met gave huid, een sinaasappelhuid, psioriasis of brandwonden. Daar gaat het niet om, wie een ander niet accepteert zoals hij is, is reddeloos verloren. Rene Tol, ook Volendam-slachtoffer omschreef het als volgt: ,,Hoe ik eruit zie, heeft me nog nooit tegengehouden. Het hoort bij mij, ik ben zo.”
Vier jaar geleden kreeg ik van een arts het advies om vanwege kraakbeenproblemen meer te gaan fietsen in plaats van te wandelen. Die boodschap sloeg in als een bom. Niet bij mij, maar bij mijn partner. Zijn hele toekomst viel in duigen. Echt, hij zei het letterlijk, eerst een scheldwoord en toen: ,,Nu kan ik geen lange wandelingen meer met je maken.” Eerlijk gezegd was ik dat ook niet van plan. Zelfs niet met verschillende trainingspakken aan. Het gaf niet de doorslag, maar het was wel illustratief.
Een jaar later was ik gescheiden. De naakte waarheid is soms keihard, maar werkt wel verhelderend en louterend. Morgen zit ik weer op de spinningfiets in de sportschool. Lekker knallen zonder make-up. Maar eerst even een paar euro overmaken aan de brandwondenstichting. Voor een selfie zie mijn profielfoto. Ik kan er niets anders van maken.