Drie doden na Dance Event. Eigen schuld, dikke bult. Wie bij volle verstand XCT-tabletten in zijn mik gooit om een nachtje door te kunnen doorhalen, neemt bewust een risico. De buitenkant en de blauwe ogen zeggen niets over de binnenkant. Het gevaar van te veel MDMA ligt altijd op de loer.
Het zal je kind maar wezen. Waarom nemen mensen levensbedreigende risico’s? Natuurlijk, hoe goed we het ook met ons zelf voor hebben, iedereen loopt in het dagelijks leven risico. Op de fiets, lopend of in de auto, het kan zomaar in een split second zijn gebeurd. Maar iemand die uit een vliegtuig springt, hangend aan een paar touwen en een lap stof, verzoekt de goden meer dan iemand die met beide benen op de grond blijft staan.
Of neem een expeditie naar de top van de Cho Oyu (8.201 meter). Voor de één een uitdaging, voor de andere 99 waanzin. Aan jou de vrijwillige keuze.
Dan zijn er nog de risico’s die vanwege de ver-van-mijn-bed-show niet als zodanig worden ervaren. Ebola? Dat is iets uit Afrika. Een aardbeving? Dat is iets voor Groningers. Een overstroming? Zo’n vaart zal het niet lopen. Jaren geleden maakte ik een verslag van de oefening ‘Natte voeten’ in de gemeente Lansingerland. Wie doet wat met wie als een overstroming dreigt? Op papier stond het water ons tot aan de lippen, in de praktijk zaten we hoog en droog. Het leek wel een aflevering van ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’.
Zelf doe ik geen hele gekke dingen. Bungeejumpen, parachutespringen, scheurende monstertrucks bekijken, in een achtbaan kruipen, het is allemaal niet aan mij besteed. Toch zit een ongeluk in een klein hoekje, besefte ik gisteren. Ik bracht mijn jongste dochter even snel in de auto naar het station.
In de ochtendjas, m’n Texel-pantoffels aan de voeten, meer niet. Binnen tien minuten was ik weer thuis en kon mijn dag echt beginnen. Maar stel dat het anders was gelopen? Motorpech, een stuurfout van een andere automobilist. Dan sta je er in je schaarse tenuetje toch mooi op aan de kant van de weg. Ik deelde dit doemscenario met mijn dochter toen ik ze ‘s middags weer ophaalde. Ze had wijselijk haar mond gehouden over mijn outfit van die morgen, zo blij was ze dat ze niet hoefde te fietsen. Maar haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. In gedachten had ze al een kaarsje opgestoken. Voortaan trek ik op z’n minst een joggingpak aan. Je weet maar nooit. Hoe het ook zij. Het eigen risico in de zorg neemt in 2015 wél weer toe.
Vijftien euro om precies te zijn. Daar zijn we in ieder geval met zijn allen van verzekerd.