‘Joost, van harte’, schrijft Henk Krol op Facebook tegen ‘vriend’ Joost Zwagerman voor zijn 52e verjaardag. Terwijl de schrijver door eigen toedoen maar 51 jaar werd. Krol snapt de ophef niet, noemt het hooguit een ‘triest foutje.’ Nou is de voormalige eigenaar van de Gaykrant wel vaker vergeetachtig, zeker als het om de afdracht van pensionpremies gaat, maar het trieste is meer van toepassing op zijn figuur. Die zogenaamde betrokkenheid is namelijk niet van vandaag. Zelfingekomen en mediageil, beetje type Ivo Niehe, met één groot verschil. Niehe kan meer dan presenteren en zichzelf verheerlijken.
Hij spreekt vloeiend zes talen, schrijft theatervoorstellingen, componeert, speelt niet onverdienstelijk piano en zat met alle groten van deze aarde om tafel. Een indrukwekkend cv, waar ik Krol niet op kan betrappen. De nicht is de vleesgeworden mindfuck van deze tijd. Op Sabia Engizek Boulahrouz Van de Vaart na dan. De ideale zoon, het gespeelde charisma, de zogenaamde betrokkenheid met leeftijdsgenoten. Onbegrijpelijk dat zoveel vijftigplussers deze man, die de hele kluit stelselmatig oplichtte, een kans gaven in de politiek. Toch een raar fenomeen dat Nederlanders daders omarmen en niet de slachtoffers en klokkenluiders. Badr Hari is een held, Koen Everink een zeurpiet. Zelfs topcrimineel Willem Holleeder schopte het tot knuffelbeer. Dat je vrouw en kinderen verrot slaat, zien we voor het gemak maar even door de vingers. Als je toch niet rechtstreeks geraakt wordt, sluit je gewoon je ogen. Dat begint al met het leed in je eigen achtertuin.
Wie durft wie nog ergens op aan te spreken? Hoe diep kunnen mensen zinken? Heel ver, weten we na afgelopen vrijdag in Parijs.
Die ‘Het was zo’n vriendelijke jongen’ schoot tientallen onschuldige mensen de dood in.
Begin klein. Heb respect. Praat, spreek mensen aan. Oprecht. Dus niet op Facebook of per app, maar recht in het gezicht. Ik probeer het.
Maar eerlijk is eerlijk: ik lijk soms gekke Henkie wel.