Troef

Soms heb je zo’n klaverjasavond. Dat je de hele avond belabberde kaarten krijgt en ook je maat je niet kan redden. Vroeger smeet ik in zo’n rampscenario met regelmaat de zevens en achten op tafel, inmiddels heb ik m’n leven gebeterd. Je wordt ook een dagje ouder. Pas was het nog zover. Ik hield m’n frustraties in. Maar opkroppen is niet gezond. Na afloop kon ik wel een paracetamolletje gebruiken. Wat ook helpt is als je daarna een aflevering van het televisieprogramma Over mijn lijk terugkijkt. Vijf jongeren die ongeneeslijk ziek zijn en er in hun laatste levensfase alles uithalen. Daar word je nederig van. Het laat je relativeren. Dank je wel Zoë. Wereldwijd krijgen steeds meer jonge mensen kanker. Iedereen heeft er in zijn of haar omgeving wel een keer mee van doen. Ik schrijf de jaren zeventig en denk aan meneer Paalvast, meester op m’n basisschool De Springschans. Hij werd nog geen veertig jaar. Overbuurjongen Onno moest het met de helft doen. Als ik daarbij stilsta, snijdt er een mes dwars door mijn ziel. Jaarlijks doen duizenden mensen mee aan Alpe d’HuZes om geld in te zamelen voor onderzoek naar kanker. Ook Rozemiek van Elk uit Pannerden met team Duiven. Met de organisatie van de 21 bochtentocht in Pannerden op 10 maart neemt ze alvast een voorschot op een mooie opbrengst. Wandel 2.800 stappen om mee te helpen aan een kankervrije wereld. Eén ding weet ik de volgende keer zeker: als ik het echt niet meer weet, maak ik harten troef.