Ouder worden. Het overkomt iedereen. Inmiddels ben ik ongeveer even oud als toen mijn oma grootmoeder werd van mij. We praten over de jaren zestig. Als je toen vrouw was, lag je levensloop haast vast. De vrouw als spaarzame hoedster van het gezin: trouwen, kinderen krijgen en voor het huishouden zorgen. Dat was het. Punt. Freewheelen was er niet bij. Gaten in sokken werden gestopt, kleren zelf gemaakt en Thuisbezorgd.nl was de ver van m’n bed show. Elke dag kwamen er aardappels, groenten, jus en een stuk vlees op tafel. Dat was vaak passen en meten, want de anticonceptiepil was nog niet ingeburgerd. Dus liep je het risico op een gezin à la de Buddenbruckjes. Zover kwam het bij ons niet. Toen mijn moeder na drie kids bij de huisarts aanklopte voor de anticonceptiepil, werd ze meewarig aangekeken. Toch zette ze door. Twee generaties verder ziet de wereld er heel anders uit. Vrouwen werken volop buitenshuis en vinden het doodnormaal om hun eigen broek op te houden. Uitzonderingen daar gelaten. En als je een kleinkind krijgt transformeer je niet spontaan in een grijze permanent met krulspelden, soepjurk en steunkousen.
Wel blijft één ding overeind: de diepe liefde en verbondenheid die je als familie met elkaar voelt als de volgende generatie zich aandient.
Ik schrijf 22 mei 2024 met hoofdletters. Welkom nieuwe levensfase, welkom op de wereld lieve jongen. Hij is het mooiste kind van de wereld.