Spin in het web, duizendpoot, de arbeidzame wereld kent heel wat creaties, ik ken ze, ik kom ze dagelijks tegen. Managers die na een dag cursus inclusief diner en lunch een HBO-opleiding aan hun CV toevoegen. Zonder met de ogen te knipperen. Mensen die zich communicator noemen en ondertussen roepen dat ze een open huwelijk hebben waar hun partner geen weet van heeft. En in de praktijk de daad bij het woord voegen.
Dat inhoudsloze, ontwijkende gebrabbel.
,,We kunnen u geen hypotheek verstrekken, maar we leven wel met u mee”(hoe dan?).
,,We moeten keuzes maken, keuzes als het gaat om woningbouw” (welke keuzes dan?).
,,Een goed standpunt, dat nemen we mee” (achter op de fiets?).
Het buitensporige gebruik van de lijdende vorm.
,,Daar wordt naar gekeken” (door wie?).
En dan heb je nog de bruggenbouwers. Technisch nul geschoold, maar ja, ze zijn wel in staat iedereen bij elkaar te kunnen brengen, ze hebben het gevoel voor de juiste verhoudingen. Verhoudingen, juist ja. Ondertussen hoppen ze van het ene mislukte project naar het andere, waar ze verrassend genoeg vaak weer dezelfde mensen tegenkomen. De ene hand wast de andere. Ze hadden beter bakker kunnen worden om lucht te verkopen.
Oh ja, die was ik nog vergeten. Het gebruik van dure woorden en too much Engels. Ik hoorde het vorige week een manager zeggen: ,,Als er sprake is van commitment, dan brengen we best of both worlds bij elkaar.” Welkom to ‘the real world’ waarin een productiemedewerker een supply chain assistent is geworden, een schoonmaakster een interieurverzorgster en een hoer een prostituee. Dikdoenerij om niets.
Ik was gisteren bij burgemeester Mark Slinkman van Rijnwaarden op bezoek voor een interview. Hij kan nu zeggen dat hij schrijver is. Sterker nog, hij is het ook. Zijn boek ‘Wij zijn hier maar alleen’ komt op 1 mei uit. Een papieren eerbetoon aan de familie Northeimer: pa, ma en de kleine Harry. Doodgewone mensen uit Tolkamer van joodse afkomst. In de Tweede Wereldoorlog omgekomen in Auschwitz. Een pakkend relaas over het leven toen. ,,We zijn hier maar alleen, ze zullen ons vergeten,” zei David Wertheimer altijd. Maar ze vergaten hen niet. Een levensecht verhaal dat je naar de keel grijpt. Niets geen grootspraak. Mark Slinkman is een schrijver, een writer.
Zo kan het ook.